Soğuk bir gün yine üşüyorum dışarıda yağmur yine sıkıcı.Hayatım artık bir çöp okulda yine zorbalandım hayatımdan nefret ediyorum neden böyleyimki?Eve yürüdüm yine arkamdan gülüyorlar.Eve geldim annem yine sinirliydi.Evde yapacak bir şey olmadığı için gizlice dışarı çıktım.Yürürken bir anda başım döndü etrafım karardı en fazla yere düştüğümü hatırlıyorum bir anda döndüm ve kendimi bir mezarlıkta yerde buldum.Ne yapacağımı bilmiyordum buraya ne zaman gelmiştim?Kendimi burada korumam mümkün değildi.Annem aklıma geldi burada beni görürse bularsa ne yapacaktım?Arkamdan bir ses duydum sanki elinde bir kürek ağlayarak birini kazıyor gibiydi.Arkama baktım oradaydı.Korkmuştum ne yapacağımı bilmiyordum.Sonra bir anda arkasını döndü ve küreği alıp gülmeye başladı.Ne kadar korktuğumu anlatamam.Sonra bir anda üstüme yürümeye başladı kaçmaya çalıştım.Ama başaramamıştım.Başımı çok sert çarptığım için belki bir rüyadır dedim içimden.Ama şahsen gerçekti koşamadım ayağa bile kalkamıyordum.Bir baktım ki aslında beni bağlamış yapacağı belli kaçamadım.Sonra bana bir iğne geçirdi kendimi kaybettim.Uyandığımda bir mahsendeydim bu sefer hareket edebiliyordum ama ismini bilmediğim kişi yine geldi bana bir yemek uzattı ;

-Ne oldu Maria ? Yoksa korkuyor musun ? hayır,hayır sana zarar vermeyeceğim sadece bir kaç gün sonra buradan çıkacaksın.Söz veriyorum!

O an içim ürperdi yoksa buradan çıktığımda beni kazacak mıydı?Annemi şu an nedense özledim kötü olmasına rağmen burada kalmak istemiyordum.Sonra mahsenin dışına baktım inceledim kilit vardı bunu sökmem için pek bir şansım yoktu ama bir şekilde kaçabilirdim.Tel toka mı kullanmaya çalıştım başaramıyordum ve bir anda gülerek odaya girdi

-Ne oldu?Kaçmaya`mı çalışıyorsun belki daha sonra denersin.Sonuçta çıkana kadar kaçmaya çalışmayacaksın ya.Ah Maria sonun bir gün gelecek bunu da biliyorsun değil mi?

-Neden insanlara böyle yapıyorsun,Sen bir canisin…

-İnan bunun nedenini öğrenmek istemezsin.

Ne yapacağımı bilmiyordum neden böyle yapıyordu?Yoksa zorla mı.Kilide baktığımda açıktı.Bilerek yaptığını anladım.Sonra bir kamera gördüm anladım ki bana yardım ediyor.Çaktırmadan bir şey olmamış gibi saçımdaki tel tokayı kameraya attım ve camı kırıldığı için beni göremezlerdi.Bu yüzden oradan kaçtım dışarısı buz gibiydi ormanım içindeydim ama burasının tanıdık olduğunu anladım çünkü eskiden gelmiştim.Ve yanında bir kasaba olduğunu biliyordum hemen kaçmaya çalıştım.Dikenli yolları hiç umursamadan aştım.Ağlaya ağlaya kaçıyordum arkamdan bağırma sesleri geliyordu.Koşmaya devam ettim.Kasabaya girdiğimde herkes ayaklarıma baktı dikenler kanatmıştı.Sonra birinin ağlayarak bana koştuğunu gördüm bu arkadaşımdı hemen annemi aradı.Meğerse ben kaybolalı 1 ay olmuş herkes bana bakarak şaşırdı, annemin sesini duydum durgundu beni özlemiş gibiydi .Hemen yola çıkmaya başladı geldikten sonra ona sarıldım sonra beni arabaya aldı artık sinirli değildi tam tersi mutluluktan ağlıyordu.Arabaya geçtim olayı anlata anlata ağladım .Eve geçtik herkes bana sarılıyordu . Okula tekrardan gittim herkes şaşkındı beni zorbalayan kızlar arkadaşmış gibi davranıyorlardı .O günden sonra hayatım benim için çok güzeldi artık daha çok çevreye açığım.Ve arık daha çok kendime dikkat ediyorum .Hayatta bir kural vardır kendine sahip çıkman gerekir.