Her cümle, her paragraf, içimdeki duyguların bir yansımasıydı. Belki de yazmak, benim için bir kaçış noktası, bir sığınaktı. Bilemiyorum. Fakat zaman içimde bir boşluk hissettirmeye başladı. Peki ya bu boşluğu nasıl dolduracaktım? Yetersizlik duygusu, kalemimi ağırlaştırdı. Kelimelerim sessizleşti. İçimdeki ilham ateşi sönmeye başladı. Yetersizlik düşüncesi ağır bastıkça kalemimi bırakma isteğim artıyordu. Her sayfa, bir öncekinin
-> Okumaya Devam Et Kalemin Suskunluğu